A maxia do amor

Érase unha vez unha meiga moi meiga, era xoven e branca, cos ollos azuis da cor do zafiro. Vivía nunha cabana de madeira no alto dun monte frondoso e escuro dunha remota aldea de Galicia. Tódolos días baixaba a aldea, pra mercar o que precisaba para as súas pocións. Nadie no pobo sabía que era unha meiga, nin o imaxinaban porque ela disimulabao vestindo coma a xente normal, deixando o seu vestido negro e o seu sombreiro piramidal na casa xunto a súa escoba que non só servía pra barrer. Ise día non buscaba nada en especial, quería mercar unhas laranxas. Estabaas collendo cando a súa man topouse ca doutra persoa, apartouna e mirou pra diante, esa persoa era un xoven co cabelo escuro e ollos grises que a encandilou ao momento co seu ollar. Presentaronse e falaron, de seguido conectaron e ela invitouno a súa casa, él aceptou. Ela preparou a cea, colleu o millor que tiña pola cociña, tocaba coello. O rapaz era moi divertido e ela ríase moito con él, pero sabía que era unha relación imposíbel, ela era unha bruxa. Pero non pensaba resignarse a non poder divirtirse nin poder vivir o amor xuntos, así que decidiu matalo. Quedara dormido despois de faer o amor, era o momento perfecto. Colleulle delicadamente a cabeza cara a atrás e cortoulle o pescozo co seu coitelo máis afiado. Saía moita sangue, unha cor vermella escura bañou as sábanas da cama da bruxa. Pero o seu endiañado plan inda non acabara. Comezou a remexer dúas pocións, unha en cada pota. Unha fumeaba un fume denso e de cor negra, e o outro era máis fino e dunha cor branca, moi branca. Despois de limparlle a ferida e colocalo ben tumbado, introduciulle a poción negra, unha poción que faría que o seu corpo inerte non apodrecera nunca máis. A meiga quedou leda polo resultado, e seguiu coa súa vida cotiá: pola mañá barría e limpaba a casa, pola tarde traballaba en novas pocións e de vez en cando baixaba a aldea mentres que o corpo do xoven seguía na súa cama, alleo ao mundo dos vivos. E así pasaron os meses e xa faltaba pouco para o gran día, o día do Samaín. A praza da aldea encheríase de xente, bailarían e beberían, sería unha gran troula toda a noite. Finalmente chegou e ela disfrazarase de bruxa, o seu traxe orixinal pero un simple disfraz para os mortais. Achegouse ao seu amor e bicouno na frente, pronto espertaría grazas a poción que revive durante un día os mortos, a poción branca. O rapaz non se acordaría de nada pero a meiga recordaríalle que eran mozos e que debían ir o baile de Samaín, o bo da poción era que aturdía a cachola polo que creería todo e non faría preguntas. Deulla e pouco despois dirixironse cara a festa, de camiño foille contando como se conoceran, pero él pouco falaba e tan só asentía, estaba moi aturdido, coma cando estás namorado. O chegar a praza como era de esperar estaba chea de xente disfrazada, había lobishomes, fadas, diaños.. A música comezou a soar e agarradiños bailaron e bailaron, sabendo que ata o próximo samaín non poderían volver a estar xuntos. Unha meiga e un morto vivente, unha parella de conto, dises contos que che fan arrepiar ata o último cabelo do corpo. 

FIN